15 jaar na noodlanding op Hudson: het feelgood-verhaal dat Amerika nodig had (2024)

Donderdag 15 januari 2009, 15.26 uur. Vlucht 1549 van US Airways met bestemming Seattle stijgt op van LaGuardia Airport in New York. Aan boord zitten 150 passagiers en 5 bemanningsleden. Het is een koude, maar zonnige winterdag, de weersomstandigheden zijn goed, het lijkt een probleemloze vlucht te worden.

Maar al meteen na het opstijgen gaat het mis. Het vliegtuig, bestuurd door gezagvoerder Chesley Burnett Sullenberger en co-piloot Jeff Skiles, komt in aanraking met een zwerm vogels. De twee motoren vallen uit. Het toestel verliest snel hoogte en Sullenberger - "Sully" - beseft dat hij snel en koelbloedig moet handelen om iedereen in veiligheid te brengen.

BEKIJK - Ondanks de ideale weersomstandigheden gaat het met de vlucht helemaal fout:

De luchtverkeersleiding adviseert Sullenberger om een gecontroleerde glijvlucht te maken en naar een van de nabijgelegen vliegvelden uit te wijken. Maar de kapitein, een ervaren piloot, realiseert zich dat daar geen tijd meer voor is.

Maar... Er is de Hudson. De rivier die via de Grote Meren in het noorden van de Verenigde Staten naar het zuiden stroomt en in de haven van New York uitmondt. Sullenberger beslist om met de hulp van co-piloot Skiles zijn toestel te laten landen op de Hudson. Niet zonder gevaar, want de rivier is ijskoud en er is geen enkele garantie dat het zal lukken.

Zes minuten na het opstijgen komt het vliegtuig tot stilstand op de Hudson, ergens tussen Manhattan en Weehawken. Terwijl het water binnenstroomt, verlaten de inzittenden het toestel. Sullenberger is de laatste. Ze klimmen op de vleugels van het zinkende vliegtuig of in reddingsbootjes en worden gered door toesnellende veerboten.

Vijftien jaar na de feiten heeft CNN-journalist Anderson Cooper kapitein Sullenberger en enkele van de passagiers geïnterviewd voor een aflevering van "The whole story with Anderson Cooper". Daarin blikken ze terug op hoe die dag hun leven veranderd heeft. In goede en in slechte zin.

Sullenberger vertelt hoe hij opgeschrikt wordt wanneer een zwerm grote Canadese ganzen tegen het vliegtuig botst. Die vogels hebben een vleugelwijdte tussen de 1,3 en 1,8 meter. Wanneer de motoren uitvallen, waarschuwt hij in een korte mededeling alle aanwezigen: "Dit is de kapitein. Zet jezelf schrap voor impact".

Terwijl het cabinepersoneel zich bekommert om de passagiers, weegt Sullenberg zijn opties af met de luchtverkeersleiders. Al snel beseft hij dat er niks anders op zit dan te proberen landen op de Hudson.

Het duurt 208 seconden tussen de impact van de ganzen en de landing op de rivier. Het vliegtuig schudt hevig, het is een ruwe, wilde landing, herinnert Vallie Collins zich. "Toen het leek alsof we stopten, keek ik op en dacht: Ik ben nog heel. Dit vliegtuig is nog heel."

Het personeel begeleidt de passagiers naar de vleugels om het vliegtuig te verlaten, maar Collins opluchting is maar van korte duur. "Het water stroomde naar binnen. Dat was mijn meest angstige moment. Ik dacht, Heer, laat me alsjeblieft niet verdrinken. Het was zo koud."

De noodlanding verandert het leven van veel inzittenden. Dat van Clay Presley bijvoorbeeld. Hij wordt extreem claustrofobisch: hij krijgt een panische angst voor kleine, afgesloten ruimtes. Presley ontwikkelt posttraumatisch stresssyndroom (PTSS): hij kampt met tal van fysieke en psychische symptomen die zijn dagelijks functioneren ernstig beperken en voor veel lijdenslast zorgen. Hij leert zijn angst onder ogen zien door.... een vliegbrevet te halen. De voormalig zakenman is nu piloot van kleine vliegtuigjes. Hij heeft een eigen toestel met staartnummer 1549H, naar het vluchtnummer van die dag.

Ook voor Pam Seagle betekent 15 januari 2009 een ommezwaai. Ze is marketingexpert met een drukke agenda, maar beseft dat ze er meer wil zijn voor haar man en kinderen. Ze maakt ook een carrièreswitch: ze wil dingen gaan doen die meer betekenis hebben. Seagle ontwikkelt nu projecten die de economische zelfredzaamheidvan vrouwen bevorderen.

Hoe mensen reageren op een traumatische ervaring is heel individueel en heel uiteenlopend. Sommige mensen blijven zich slecht voelen, andere mensen klimmen na een slechte periode opnieuw uit het dal. En nog andere mensen stijgen uit naar een hoger niveau, zoals Presley en Seagle.

Groei na trauma is niet ongewoon, zegt de Amerikaanse psycholoog Richard Tedeschi aan CNN. Hij heeft al meer dan 40 jaar ervaring in het onderzoek naar trauma. Samen met Lawrence Calhoun is hij de grondlegger van de theorie rond posttraumatische groei. "Ze zeggen soms dat de dingen die we meemaken de richting van ons leven veranderen. Misschien brengt het ons bij tot zaken waar we anders nooit bij zouden stilstaan." Maar, zegt Tedeschi, ieders pad is verschillend. Niet voor iedereen lukt dat.

Wat is posttraumatische groei?

Mensen die trauma meemaken, gaan daar elk op hun eigen manier mee om. Veerkracht wordt dan vaak genoemd. In relatie tot trauma betekent dat dat mensen na verloop van tijd het trauma een plaats hebben gegeven, dat ze hun leven voortzetten zoals voorheen, zonder het trauma daarom te vergeten. Posttraumatische groei verwijst volgens Tedeschi en Calhoun naar een toegenomen bewustzijn van jezelf en je eigen kracht, een sterkere verbondenheid met anderen en het zien van nieuwe mogelijkheden.

Traumaonderzoekster Yvonne Dolan formuleert het als volgt. Er is geen sprake meer van slachtoffer, van overlever. Twee begrippen die mensen definiëren in relatie tot het trauma. Er is sprake van een thriver, iemand die loskomt van het trauma, die floreert en optimaal functioneert.

De onderzoekers benadrukken wel dat trauma niet noodzakelijk is voor groei, dat groei voortkomt uit het omgaan met trauma en niet het trauma zelf, en dat groei niet ten koste mag gaan van empathie voor pijn en lijden. Bovendien, beklemtonen ze, groeit niet iedereen na trauma, en dat hoeft ook niet.

Vallie Collins blijft nog lang na de noodlanding kampen met depressieve gevoelens. "Ik was mezelf niet. Ik voelde mezelf niet in staat om alles maar draaiende te houden." Soms voelt ze zich Teigetje, het energieke tijgertje uit Winnie de Pooh, dan weer Iejoor, het sombere ezeltje.

"Ik overleefde een van de grootste daden uit de geschiedenis van de luchtvaart en hield er geen schram aan over. Wat was er mis met mij? Je voelt je zo ondankbaar", beschrijft Collins haar gevoel. Sommige delen van haar leven vandaag zijn beter dan vroeger. Ze is meer betrokken bij haar kerk en bij haar omgeving, maar ze zal nooit meer dezelfde persoon zijn.

Lange tijd kan hij geen stap meer buiten de deur zetten zonder dat reporters het gezien hebben. De media-aandacht is soms overweldigend voor zijn gezin. Maar echtgenote Lorrie Sullenberger herinnert zich ook nog andere dingen uit die periode.

Een handgeschreven, anoniem briefje dat binnenrolt via de fax. "Amerika had een overwinning nodig. Bedankt." Mensen uit de hele wereld sturen brieven, zoveel brieven dat de post ze in grote tonnen moest brengen.

Een brief blijft Lorrie Sullenberger na al die jaren nog altijd bij. "In het voorbije jaar verloor ik mijn vader aan kanker. Ik verloor mijn werk, en daarna mijn huis. Ik was mijn vertrouwen kwijt. Maar u, meneer, gaf het terug."

Sullenberg gaat op 3 maart 2010 met pensioen. Zijn carrière als piloot, eerst in het leger en daarna in de burgerluchtvaart, overspant meer dan 40 jaar. Op 23 januari viert hij zijn 73e verjaardag. Hij mag dan wel voor altijd herinnerd worden als held, zelf denkt hij vooral aan die dingen die mensen elke dag doen en die nooit gezien worden.

"Dit is een eerbetoon aan alle mensen die niet verdorven zijn, die moedig zijn, meelevend en betrokken. Zij doen dingen, belangrijke dingen, meelevende dingen, de hele tijd. We weten gewoon niet wie ze allemaal zijn. Ze worden niet zo publiekelijk opgemerkt als wij toen. Maar het is een kracht die elk van ons heeft."

Enkele dagen na de noodlanding werd het vliegtuigwrak uit de Hudson getild. Het staat nu in het Carolinas Aviation Museum in Charlotte, North Carolina.