Knock at the Cabin | Filmfreak (2024)

Knock at the Cabin

Die dekselse M. Night Shyamalan toch. Schijnbaar als geen ander beheerst hij de kunst om films af te leveren die steevast in grote getale tegelijkertijd zowel worden verguisd als opgehemeld.

Op de hielen van zijn doorbraakfilm The Sixth Sense uit 1999 werd hij onthaald als een nieuw talent binnen de grotepubliekshorror. Hoe meer films hij maakte hoe meer zijn ster ging tanen en hoe meer vitriool hij te slikken kreeg. Opvallend is dat Shyamalan zich daardoor niet tot persona non grata maakte. Niet-fans zullen de zweepslagen na de uitschuivers The Last Airbender en After Earth weliswaar op groot applaus hebben onthaald, maar dat weerhield de cineast er niet van zijn ding te blijven doen. Laaggebudgetteerde film met een persoonlijke insteek draaien voor een A-studio – in dit geval Universal – die zich vervolgens mag verheugen op een aanzienlijke boxoffice want zelfs de man zijn meest neergesabelde films brengen geld in het laatje. Ook bij Knock at the Cabin is het opnieuw prijs: voor de een nauwelijks te doorwaden drab, voor de ander intelligente gewetenscinema van de bovenste plank. Te nemen of te laten dus, en net dat maakt het oeuvre van Shyamalan interessant. Hoe je het ook draait of keert.

Knock at the Cabin is gebaseerd op de door de Horror Writer’s Association gelauwerde en in 2018 verschenen roman The Cabin at the End of the World van Paul Tremblay. Een boek dat ook op de goedkeuring van Stephen King kon rekenen en handelt over een hom*okoppel dat met hun geadopteerd dochtertje de vakantie doorbrengt in een afgelegen blokhut in de ongerepte natuur. Zij het niet ongerept genoeg, daar er op een dag vier vreemdelingen voor hun deur staan met de vraag om wafels en gladiolen te kopen om hun zomerkamp te financieren … excuus, met de niet zo blijde boodschap dat de wereld afstevent op een totale vernietiging die enkel maar kan worden afgewend als de drie bereid zijn een van hen op te offeren. En of ze dus zelf een van hun gezellige drietjes kunnen vermoorden voor het grotere goed, not so pretty please.

Shyamalan kwam aan boord van het project toen er al een scenario was geschreven en een van de eerste dingen die hij deed toen hij zich als producent-regisseur aan boord hees was het script herschrijven. De opvallendste verandering: hij gooide de afloop van het boek overboord, hertekende het lot van een paar personages en veranderde zo ook de teneur van het ‘wat zou jij doen’-dilemma. Al is Knock at the Cabin niet pertinent spannend genoeg en bovenal te prekerig ongeloofwaardig uitgewerkt om er een echt dilemma van te maken. In die optiek was Indecent Proposal destijds geloofwaardiger. Misschien was het beter Robert Redford die op de deur had geklopt in plaats van Dave Bautista, edoch dit terzijde.

Alex De Rouck